Το να αισθάνεσαι χαζή είναι πολύ κοντά στο αποχάζωμα, δηλαδή στην ειδική χαζομάρα της μαμάς που μόνο ως μαμά την καταλαβαίνεις… και την κάνεις γαργάρα, τουλάχιστον για μερικά χρόνια.
Τα έχω ξαναπεράσει βλέπεις. Ως νέα μαμά, που θεωρούσε υποχρέωσή της να «είναι μέσα στα πράγματα» έκανα τις προσπάθειές μου να ενημερώνομαι. Ημουν δημοσιογράφος και συγγραφέας, αυτό που είμαι και σήμερα, αλλά όταν με ρώταγε κάποιος σε χώρο μη-μαμαδο-φιλικό (όχι παιδική χαρά πχ), «καλά, δεν ξέρεις ποιος είναι υπουργός αποτέτοιου;» … ήθελα να ανοίξει η γή να με καταπιεί. Η αυτοεκτίμησή σου όταν είσαι νέα μαμά είναι συνήθως στα Τάρταρα ή εκεί γύρω. Οι μέρες μπαίνουν η μία μέσα στην άλλη σε μια θολούρα αϋπνίας/διακεκομμένου ύπνου, τα κιλά δεν φεύγουν με τίποτα, η κοιλιά σου κρέμεται, δεν μπορείς να κάνεις το μωρό σου να φάει/κοιμηθεί/ενεργηθεί/ηρεμήσει, αισθάνεσαι αναποτελεσματική από διάφορες απόψεις. Γενικά δεν αισθάνεσαι top of the world. Και θα χρειαστείς μια πενταετία να συνέλθεις (παρακαλώ να μην σχολιάζουν όσες αισθάνονται ΘΕΕΣ σε αυτήν τη φάση, οι μοντέλες που μόλις γέννησαν – δεν θέλω να ξέρω – όσες έχουν άντρες που τις κοιτάνε στα μάτια πεταρίζοντας τις βλεφαρίδες και τους φέρνουν ακόμα λουκούμια και όσες έχουν «γυναίκα» που μένει μέσα στο σπίτι: δεν είστε εσείς το θέμα. Είναι οι άλλες, που δεν τα έχουν όλα τα παραπάνω, σόρι).
της Μανίνας Ζουμπουλάκη
Βρέθηκα σ’ ένα τραπέζι πάνω στις μέρες που είχανε γίνει σημεία και τέρατα στην πολιτική σκηνή της χώρας. Μόνο που, εκείνες τις μέρες ακριβώς εγώ είχα
1) δύο άρρωστα τετράχρονα, το ένα αρρωστότερο, το δεύτερο όμως γκρινιαρότερο
2) ένα έξαλλο δεκαοκτάχρονο που με κατηγορούσε ότι κλέβω τις φόρμες ΝΙΚΕ του στο πλυντήριο και δεν βρίσκει καμία, τέλος
3) μηδέν βοήθεια και
4) λίγη δουλειά τις νύχτες, όση χρειάζεται.
Δεν είχα ακούσει όχι ειδήσεις, ούτε τον εαυτό μου να παραμιλάει. Δεν είχα διαβάσει τίποτα στο Ιντερνετ ή οπουδήποτε αλλού. Δεν είχα βγεί απ΄το σπίτι μιά βδομάδα περίπου, αν παραβλέψουμε κάτι μπακάλικα και ψιλικατζίδικα που δεν μετράνε ως έξοδος παρά μόνον όταν έχεις άρρωστο παιδί στον καναπέ.
Λέγανε λοιπόν στο τραπέζι για τον Τάδε, που έκανε το Δείνα έγκλημα και μετά το παρα-Δείνα φρικτό, κι εγώ ρωτούσα συνέχεια «ποιος ρε παιδιά;», «τι έκανε;» «τι ακριβώς είναι;» και «πόσα έφαγε είπατε;» Κάποιος συγχύστηκε στο τέλος και μου την είπε, «εκεί που ανοίγεις το κομπιούτερ ρίχνε και μια ματιά σε καμιά εφημερίδα!» και… ένιωσα ηλίθια. Ένιωσα να κλωτσάει μέσα μου ενοχικά η κλασσική ηλιθιότητα της μαμάς (γκάααα) που συζητάει άνετα για συνταγές γλυκών, πώς καθαρίζει ο εμετός και από πού παίρνεις φθηνά ζιπούνια, αλλά δεν ξέρει ποιος είναι στο Κυβερνητικό Συμβούλιο. Ποιος είναι βουλευτής και ποιος υπουργός. Τι άλλαξε με τα Νέα Μέτρα. Τι δεν άλλαξε. Ποιος πιάστηκε με το χέρι στο χαλβά και ποιος δεν πιάστηκε επειδή έχει όλο το χαλβά αγκαλιά.
Ένιωσα χαζή και κατέβασα το κεφάλι και, βασικά, κόντεψε να με πάρει ο ύπνος έτσι όπως δεν συμμετείχα στην συζήτηση, δεν φλέρταρα (εννοείται) και δεν καταλάβαινα Χριστό. Μετά σκέφτηκα ότι είμαι πολλά χρόνια μαμά για να μασάω τόσο εύκολα, είπα «δε με χέζετε;» και συνέχισα να λέω ασυναρτησίες όποτε μου κατέβαινε: σόρι αλλά βγαίνω τα βράδια μία στις τόσες, σήμερα έχω ντυθεί και βαφτεί σαν καμπαρετζού, έφαγα τρο-με-ρό κλείσιμο τελευταία, δεν θα μου πείτε εσείς πότε να το βουλώσω και γενικά, ουστ!
Τα έχω ξαναπεράσει βλέπεις. Ως νέα μαμά, που θεωρούσε υποχρέωσή της να «είναι μέσα στα πράγματα» έκανα τις προσπάθειές μου να ενημερώνομαι. Ημουν δημοσιογράφος και συγγραφέας, αυτό που είμαι και σήμερα, αλλά όταν με ρώταγε κάποιος σε χώρο μη-μαμαδο-φιλικό (όχι παιδική χαρά πχ), «καλά, δεν ξέρεις ποιος είναι υπουργός αποτέτοιου;» … ήθελα να ανοίξει η γή να με καταπιεί. Η αυτοεκτίμησή σου όταν είσαι νέα μαμά είναι συνήθως στα Τάρταρα ή εκεί γύρω. Οι μέρες μπαίνουν η μία μέσα στην άλλη σε μια θολούρα αϋπνίας/διακεκομμένου ύπνου, τα κιλά δεν φεύγουν με τίποτα, η κοιλιά σου κρέμεται, δεν μπορείς να κάνεις το μωρό σου να φάει/κοιμηθεί/ενεργηθεί/ηρεμήσει, αισθάνεσαι αναποτελεσματική από διάφορες απόψεις. Γενικά δεν αισθάνεσαι top of the world. Και θα χρειαστείς μια πενταετία να συνέλθεις (παρακαλώ να μην σχολιάζουν όσες αισθάνονται ΘΕΕΣ σε αυτήν τη φάση, οι μοντέλες που μόλις γέννησαν – δεν θέλω να ξέρω – όσες έχουν άντρες που τις κοιτάνε στα μάτια πεταρίζοντας τις βλεφαρίδες και τους φέρνουν ακόμα λουκούμια και όσες έχουν «γυναίκα» που μένει μέσα στο σπίτι: δεν είστε εσείς το θέμα. Είναι οι άλλες, που δεν τα έχουν όλα τα παραπάνω, σόρι).
Γενικά τα γράφω αυτά για να σου δώσω κουράγιο και θάρρος, σε περίπτωση που καταλαβαίνεις τι εννοώ με την «χαζομάρα της μαμάς» και δεν το παίρνεις ως βρισιά ή υποτιμητικό σχόλιο: κάθε μαμά περνάει φάσεις που δεν σηκώνει κεφάλι (από το παιδί της και από το σπίτι της). Αν τυχαίνει να είσαι έτσι κατά καιρούς, μην νοιώθεις ένοχη ούτε ντάουν ούτε παραμελημένη, ούτε αδιάφορη και ασήμαντη ούτε αμόρφωτη και χαζή. Είσαι στο τριπάκι σου, ξέχνα τα τριπάκια των άλλων και προσπάθησε να απολαύσεις τις πολλές καλές πλευρές της μαμαδοσύνης… που η σπιρτάδα και η πλήρης ενημέρωση δεν είναι μέσα (στις καλές πλευρές μαμαδοσύνης), για την ακρίβεια είναι εντελώς απ΄ έξω. Για κάμποσα χρόνια ακόμα θα συζητάς ευτυχισμένα για συνταγές, γάλατα, κρέμες μωρών, παιδικά βιβλία που έχουν σουξέ, δραστηριότητες και ανακαλύψεις στον χώρο της παιδικής ηλικίας.
Παρηγορήσου με τη σκέψη ότι ΚΑΝΕΝΑΣ/ΚΑΜΙΑ απ΄αυτούς/ές που σε ειρωνεύονται για το (αναγκαστικά…) κοιμισμένο σου ύφος, δεν θα κατάφερναν να ταΐσουν, να κοιμίσουν ή να ντύσουν ένα μωρό, και κυρίως, να ηρεμήσουν ένα παιδάκι που κλαίει. Δεν θα ήξεραν τι να κάνουν, ενώ εσύ ξέρεις. (Το ότι ακόμα κι εσύ δεν ξέρεις πάντα τι να κάνεις, είναι μια πληροφορία που την κρατάς για πάρτη σου. Σιγά μη τα δώσεις κι όλα πιά! Είπαμε, χαζή μέχρι ένα σημείο…).
—
Το βιβλίο της Μανίνας Ζουμπουλάκη ”Ευτυχία“
κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος
στις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου