Το facebook κάνει τους χρήστες του ζηλόφθονες και δυστυχείς.

Γράφει η Vivian Efthimiopoulou

Διάβασα σε κάποιο τοίχο μια έρευνα σύμφωνα με την οποία το facebook κάνει τους χρήστες του ζηλόφθονες και δυστυχείς. Ανεβάζω ξανά λοιπόν αυτή τη φωτογραφία για να επισημάνω κάποια πράγματα για το εργαλείο αυτό και τη χρήση τους μιας και το fb είναι εργαλείο επικοινωνίας κι από επικοινωνία, κάτι έχω ακούσει.

1. Η επικοινωνία ξεδιπλώνεται ανάμεσα στο δίπλο "perception versus reality". Στην πραγματικότητα αυτό προσπαθεί να επιλύσει. Άλλες φορές θέλουμε να δημιουργήσουμε perception άλλες ν'αναδείξουμε την πραγματικότητα, εξαρτάται. Όταν θέλω να το εξηγήσω σε πελάτη, ειδικα αν η υπηρεσία που του προσφέρουμε είναι το image management (διαχείριση προσωπικής εικόνας) βάζω στα slides αυτή τη φωτογραφία. Όταν τη βλέπεις πιστεύεις ότι βλέπεις μια καυτή, ερωτική σκηνή, γεμάτη αισθησιασμό. Στην πραγματικότητα όμως είναι μια λεπτομέρεια από ένα ψυχρό, μαρμάρινο άγαλμα το οποίο απεικονίζει μια βιαιότατη σκηνή βιασμού. Κοιτάμε αλλά αυτό δεν σημαίνει και ότι βλέπουμε.
2. Χρησιμοποιούμε τις πλατφόρμες επικοινωνίας γιαυτό ακριβώς το λόγο: ν'ανταλλάξουμε ιδέες, να διασπείρουμε πολιτικά μηνύματα, να κάνουμε προπαγάνδα, να βρούμε φίλους, παρέα, περαστασιακούς ή μόνιμους εραστές ή κ συντρόφους. Όλα αυτά είναι επικοινωνία, μην τους φοράμε ηθικά πρόσημα. Μπορεί να τα κάνεις όλα ταυτόχρονα, εννοείται. Με άλλους θα συζητάς για τον Χάγιεκ και άλλους θα προσπαθείς να τους στριμώξεις για να βγάλεις τα μάτια σου. Μπορεί και να μην κάνεις τίποτα από αυτά και ν'ανήκεις στην κατηγορία αυτού που μόνο παρατηρεί σιωπηλός. Υπάρχουν αρκετοί κι από αυτούς. Επικοινωνία είναι κι αυτό. :-)
3. Σημείωσε με κόκκινο στυλο ένα μυστικό. Στο facebook δεν μαθαίνεις ΤΙΠΟΤΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ για τον άλλο παρά μόνο ποια ιδέα έχει ο ίδιος για τον εαυτό του. Ξαναδιάβασε το λίγο. Βλέπεις τη διαφορά; Τους άλλους, τους μαθαίνουμε στην κατ'ιδίαν συνανστροφή, ψηφιακή ή off line όχι από την παρουσία τους σε δημόσιους χώρους.
4. Οπότε, σ'ενα μεσο όπου στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε αν αυτά που λέει ο άλλος είναι αληθή, δηλάδη σ'ενα μέσο στο οποιο έχουμε απαλλαγεί από την πιο άχρηστη αίσθηση κ είμαστε με δεμένα τα μάτια (γουστάρω τρελά) τί κάνει κάποιους ελκυστικούς και λαμπερούς και μαζεύονται γύρω τους όλοι σαν πεταλούδες; Η ταυτότητα, καλά μου παιδιά. Το σύνολο των συνειρμών που σου προκαλεί στον εγκέφαλο το άκουσμα μιας επωνυμίας. Η ταυτότητα. Θέλετε να το πούμε κουλτουριάρικα; Η ιδιοπροσωπία.
5. Αντί λοιπόν να κάθεσαι να κακιώνεις και να κουτσομπολεύεις, λατρεμένε follower και μιας και χάνεις χρόνο εδώ μέσα, βρες την ταυτότητά σου, χτίσε μια δημόσια εικόνα, αφηγήσου μας εσύ ο ίδιος πώς θες να σε βλέπουμε. Προσοχή! Άσε τις ξεπατικοτούρες. Το κοινό μυστικό στη διαφήμιση είναι τούτο: ο καταναλωτής αν μπορεί, θα επιλέξει το αυθεντικό, ποτέ την απομίμηση και θα σιχαθεί τη δεύτερη επειδή θα του θυμίζει ότι δεν μπορεί ν'αποκτήσει την πρώτη. ♥ ♥♥

Αγάπη, ειρήνη, αφοπλισμός. Σεξ, βιβλία, φιλελευθεροαναρχία. Καλημερούδια.

"Αυτή την εικόνα, μαζί με την ιστορία της πρώτης συνάντησης του Καίσαρα με την Κλεοπάτρα, τη χρησιμοποιώ πολύ συχνά στις παρουσιάσεις για να εξηγήσω ένα από τα βασικά δίπολα πάνω στα οποία στήνεται μια επικοινωνιακή στρατηγική: "Perception versus Reality".

Η φωτογραφία σου κόβει την ανάσα με την ομορφιά του αισθητικοποιημένου πάθους και ο τρόπος που το χέρι ακουμπά το σώμα, ανεβάζει στ'αλήθεια τη θερμοκρασία. Κι όμως, δεν απεικονίζεται σάρκα αλλά σκληρό, ψυχρό μάρμαρο και δεν πρόκειται για ερωτική περίπτυξη αλλά για βιασμό, μιας και βλέπουμε μια λεπτομέρεια από το διάσημο γλυπτο του Μπερνίνι "Η Αρπαγή της Περσεφόνης". Κρίνουμε βλέποντας αποσπασματικά και όχι ολόκληρη την εικόνα και χωρίς βασικές πληροφορίες.

Το διδακτικό για μένα προσωπικά, βρίσκεται αλλού, ωστόσο. Ακόμα κι εγώ η ίδια που όχι μόνο ξέρω τί είναι αλλά χρησιμοποιώ την εικόνα για να στήσω επιχείρημα, κάθε που τη βλέπω, για μια-δυο στιγμές αναρωτιέμαι: "Μα, πώς είναι δυνατόν να είναι μάρμαρο;". Διαπράττω δηλαδή το κλασικό σφάλμα: θέτω το λάθος ερώτημα. Γιατί το "Τί είναι" και το "Μα, πώς είναι δυνατόν να είναι αυτό;" είναι δυο διαφορετικές ερωτήσεις που αν, τελικά, απαντηθούν αφηγούνται διαφορετικά κεφάλαια, της ίδιας ιστορίας."

το είδαμε