Πώς έγινε έτσι η ζωή μου;

Γράφει η Μαρία Σαχινίδου.

Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Πω, πω χάλια!
Η άβαφη ρίζα κατέβηκε στ' αυτί, μαύροι κύκλοι στα μάτια, το νύχι φαγωμένο.
Βλέπεις, όπου αγκυλώνει το δαγκώνω με το στόμα. Πού ώρα για μανικιούρ...

Το φρύδι κοντεύει να σμίξει, το μουστάκι θ' αρχίσω να το στρίβω σε λίγο, να μη μιλήσω για την τρίχα στο πόδι -είναι καιρός για αποτρίχωση, lazer και τα τοιαύτα;

Τα εσώρουχα γαριασμένα από τις πολλές τις πλύσεις.
Πλύνε-βάλε, πλύνε-βάλε, τι να σου κάνει μια πιθαμή ύφασμα, ξεχείλωσε το λάστιχο, αδυνάτισε το χρώμα.

Το μούτρο να τραβάει απ’ την ξηρασία.
Ποια ενυδάτωση και μπούρδες, τι να σου κάνει και η φτηνοκρέμα για όλες τις χρήσεις;
Έχω και μια ηλικία βλέπεις. Τη χρειάζεται το δερματάκι και την ενυδατική του και την αντιρυτιδική του.
Καταραμένη μέση ηλικία.

Αχ...Μου 'φυγε ένας αναστεναγμός στη θέα του παραμελημένου ειδώλου μου και συνέχισα να τρίβω με μανία το νιπτήρα.

Πώς είχε γίνει έτσι η ζωή μου;
Πώς έφτασα να γεμίζω τις ώρες μου με νούμερα;
Τόσα το δάνειο, τόσα η ΔΕΗ, μην ξεχάσω το ΦΠΑ, το ΤΕΕΒΕ, τα εμβόλια του παιδιού.

Καλά λένε, ό,τι δεν χωνεύεις, μπροστά σου θα το βρεις. Κι εγώ τα μαθηματικά ούτε μεθυσμένη τα συμπαθούσα.
Το μυαλό μου στη φορμόλη μήνες τώρα.
Δέσμια του παρόντος, ακόλουθος της εθνικής κατάθλιψης και της μαζικής νωθρότητας.

Και ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο.
Βρίζοντας τίναξα τις χλωρίνες από τα χέρια μου κι έτρεξα να το σηκώσω.
Δεν το πρόλαβα.
Σαν κάτι όμως να με συνέφερε απ’ το λήθαργο.
Κι επαναστάτησα.

Στο μπάνιο δεν ξαναγύρισα. Άρπαξα την τσάντα κι έφυγα.
Κομμωτήριο, αποτρίχωση, ρούχα, καλλυντικά, τίναξα στον αέρα το λογαριασμό της ΔΕΗ!

Γύρισα κούκλα, ανανεωμένη, φρεσκαδούρα και κοίτα να δεις, καθόλου μα καθόλου σε απόγνωση.
Είχα νικήσει το φόβο, αυτόν που προσπαθούν να μου βάλουν στο μυαλό, να αφήσω όλα τούτα τα μικρά, τα όμορφα, για να πληρώνω τις υποχρεώσεις μου σ' ένα παράλογο κράτος.

Ε, όχι, που κακόχρονο να ‘χετε, σαν τη θειά μου τη Μιρσούδα, δεν θα με καταντήσετε!

το είδαμε