Του άρεσε να τραγουδά και να χορεύει, αλλά δεν θυμάμαι, ποτέ να με είχε χορέψει, όπως π.χ. τη χορεύαμε και τη χορεύουμε τη μικρή ο μπαμπάς της και εγώ.
Όταν μεγάλωσα λίγο και γινόντουσαν γιορτές, στις οποίες υπήρχε και χορός, θυμάμαι, να τον χαζεύω να χορεύει.
Ο μπαμπάς μου χόρευε το ωραίοτερο ζεϊμπέκικο! Τον θαύμαζα με όλες τις φιγούρες, που έκανε.
Δεν ξέρω, εάν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι ο μόνος χορός ελληνικής μουσικής, που θέλω να χορεύω κι εγώ είναι το ζεϊμπεκικο.
Την πρώτη φορά που στην εφηβεία χόρεψα ελληνικό χορό χωρίς να με τραβολογάει κάποια θεία, ξαδέρφη, φίλη κλπ ήταν το ζεϊμπέκικο. Και ήταν ένα βράδυ που ο μπαμπάς μου ήταν εκεί δίπλα μου χτυπώντας μου παλαμάκια, ενώ προσπαθούσα να “αντιγράψω” τις φιγούρες, που έκανε.
Και κάποια στιγμή κάποια χρόνια πριν έρχεται η ώρα που φτιάχνω (μεταξύ όλων των άλλων) τη λίστα με τα τραγούδια του γαμήλιου πάρτυ μας (γιατί έτσι το θέλαμε-πάρτυ!).
Είχα διαλέξει τα τραγούδια ένα-ένα (κάποια στιγμή θα σας πω για αυτό, γιατί …είναι ένα άρθρο μόνο του, για να καταλάβετε, τί τρελή είμαι-που το έχετε καταλάβει, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας :p).
Πρέπει να διαλέξω αυτό το ένα τραγούδι, που θα με χορέψει ο μπαμπάς ως νύφη.
Με τον καλό μου είχαμε τα τραγούδια μας. Ακόμη και με τον αδερφό μου είχαμε κάποια που έκαναν τη διαφορά στη δική μας αγαπησιάρικη σχέση. Με τον μπαμπά όμως…;
Aρχίζω να προβληματίζομαι.
Να διαλέξω τραγούδι με ξένο στίχο; Ναι, αλλά επειδή του αρέσει πιο πολύ η ελληνική μουσική, δεν θα νιώσει τη μουσική με ξένους στίχους.
Να διαλέξω ένα ελληνικό τραγούδι, λοιπόν. Τί ελληνικό τραγούδι;
Ήθελα ένα τραγούδι, μέσα από το οποίο θα μιλούσε και η δική του ψυχή και η δική μου.
Είχα ακούσει ένα σωρό τραγούδια. Ένα σωρό ωραία τραγούδια, που ήταν ερωτικά και δεν μιλούσαν τα λόγια, που θα μπορούσα να πω εγώ στην πραγματικότητα στον μπαμπά μου, ούτε ο μπαμπάς μου σε εμένα.
Είχα αρχίσει, να λέω ότι θα συμβιβαστώ με κάποιο, μέχρι που ένα πρωί η μαμά ξύπνησε, άνοιξε το ραδιόφωνο και μέσα στον ύπνο μου άκουσα το τραγούδι, που θα με χόρευε ο μπαμπάς μου το βράδυ του γάμου μου.
Είχα ενθουσιαστεί!
Θα το κρατούσα για έκπληξη!
Δεν θα μάθαινε κανείς νωρίτερα, ποιό τραγούδι θα χορεψω με τον μπαμπά μου.
Και έτσι έγινε. Με ρωτούσαν όλοι και δεν έλεγα σε κανέναν!
Ο μόνος που το έμαθε ήταν ο dj λίγες ώρες πριν και ενώ του έδωσα το cd (που πρεπει να σας μιλήσω κάποια στιγμή γι’αυτό, σας λέεεωωωω).
Ήθελα η στιγμή εκείνη να περιγραφεί με τα λόγια του τραγουδιού και να ξεχειλίσουμε συναισθήματα.
Δεν ήθελα να χορέψουμε, γιατί έτσι είναι το έθιμο.
Ήθελα να χορέψουμε, για να του πω, πόσο τον αγαπάω και πως ξέρω, ότι ήταν πάντα εκεί για μένα και πάντα θα είναι.
Έτσι και όταν ήρθε η στιγμή, ήρθε στην πίστα και όταν άρχισε η μουσική μέσα στο τράκ του και επειδή δεν το ήξερε το τραγούδι, μου λέει,
“Γιατί διάλεξες αυτό το τραγούδι; Είναι λίγο πιο γρήγορο και δεν μπορώ να σε χορέψω καλά.”
“Για τους στίχους κυρίως, μπαμπά”, του λέω.
Και μόλις άρχισε να ακούει τους στίχους ήταν τέτοια η συγκίνησή του, που άκουγε τα λόγια, που με έσφιξε τόσο πολύ στην αγκαλιά του και με σήκωνε λίγο, τραγουδώντας λόγια που δεν ήξερε.
Ήξερα, ότι ήταν ευτυχισμένος!
Τη μέρα εκείνη που ένιωθε, ότι “έφευγα από το σπίτι”, προσπάθησα να του πω με τον πιο απλό τρόπο, πόσο τον αγαπάω και τί σημαίνει για μένα.
Γύρω-γύρω είχαν συγκινηθεί όλοι. Έκλαψαν αρκετές μαμάδες και κόρες….
Το απίστευτό είναι, ότι αυτή τη στιγμή την έχω σε φωτογραφίες από 10 διαφορετικά σημεία και 10 διαφορετικούς ανθρώπους, γιατί είχα κάνει το εξής : στα τραπέζια, που ήταν γύρω από την πίστα, είχα αφήσει από μία φωτογραφική μηχανή μιας χρήσης. Φυσικά και όοοοοολοι, έβγαλαν φωτογραφία αυτό το χορό.
“You can’t take a picture of this. It’s already gone”(*) και συμφωνώ απόλυτα.
Όμως κάποιες στιγμές στη ζωή σου, φωτογραφίζονται για πάντα στην καρδιά σου και στο μυαλό σου και δεν φεύγουν ποτέ.
Μία από αυτές ήταν εκείνο το βράδυ, που ο μπαμπάς μου με χόρεψε αυτό το τραγούδι…
Γεμάτο αληθινές κουβέντα, αγάπη και ναι…δακρύβρεχτο…
Κάποιες φορές…κάποιες στιγμές…πρέπει να είναι δακρύβρεχτη η αγάπη!
♥
Στα μάτια τα δικά μου δε μεγάλωσες,
ο χρόνος δεν τολμάει να σ’ αγγίξει
Αέρας η ζωή μου μα προσπάθησε,
το δρόμο της αγάπης να σου δείξει
Δεν ξέρω αν μεγάλωσα απότομα,
μα νιώθω πως απότομα φοβάμαι
Τα λάθη σου που έλεγα δε θα ‘κανα
τα ίδια κάνω κι όλο σε θυμάμαι
Στα μάτια τα δικά μου δε μεγάλωσες,
ακόμα τη ζωή σου συλλαβίζεις
Ο κόσμος είναι άδειος μα προσπάθησε,
μ’ αγάπη την καρδιά σου να γεμίζεις
Δεν ξέρω αν μεγάλωσα απότομα,
η τύχη τι μου έγραφε δεν είδα
Μα νιώθω αν είσαι εσύ στο πλάι μου,
για μένα θα υπάρχει μια ελπίδα
Τα καλύτερα μας χρόνια είναι τώρα,
δεν φοβάμαι της ζωής την ανηφόρα
Μια ζωή θα κουβαλάω τ’ όνομά σου,
θα `χω πάντοτε μια θέση στην καρδιά σου
Για κείνα που δεν ξέρει πώς μου χάρι σα,
του έδωσα για πάντα την ευχή μου
Και μένα ένα δώρο αν μου ζήταγες,
θα διάλεγα να δώσω την ζωή μου
Τα λόγια που μας είπανε δε χάνονται,
μαζί του ο αέρας κι αν τα πάρει
Τα ίδια θα τα φέρει χρόνια αργότερα,
ο Γιάννης να τα λέει με τον Χάρη
Τα καλύτερα μας χρόνια είναι τώρα,
δεν φοβάμαι της ζωής την ανηφόρα
http://mikroimegaloi.gr
στις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου